Anathema'nın arabesk mırıltıları eşliğinde, az önce Lars von Trier'in Gerizekalılar'ını izleyerek bu sıkıcı, çok sıcak ve boğucu pazar gününe nefis bir cila çekmiş olan ben, sanki Sartre'ı ve Bulantı'yı daha bir iyi anladım. İnsanların tuhaf bencilliklerinden tiksiniyorum, sadece bencillikleri değil belki de hayatla uyumları aslında tiksindiren beni. Yaşama savaşı denen dürtüye bu kadar kendilerini kaptırmış olmaları... Her şeyleri çok düzenli, saat gibi işliyor, paraları hiç bitmiyor, programları hep belli, tatillerde yapılacakların notları çoktan alınmış. Kendiliğindenliğe yer yok. Bu nasıl bir mutluluk türüdür? Bu kadar sistemli bir hayat beni bozar arkadaşım. Kusasım gelir bu sıradan insan sürüsünün üstüne.
No comments:
Post a Comment