“Babamdan lanet ettiğim ve irademin bütün gücüyle mücadele ettiğim kaygıyı miras olarak aldım… Genç bir adamken hayali hastalıklarla büyük işkence çektim… Askere gitmeye zorlanacağım korkusu peşimi bırakmıyordu… Nepal’den çiçek hastalığı korkusu yüzünden kaçtım… Verona’da zehirli enfiye çektiğim fikri bütün benliğimi kapladı… Manheim’da herhangi bir dış neden olmaksızın tarif edilemez bir korkunun etkisinde kaldım… Yıllarca adli kovuşturma korkusu yaşadım… Geceleri bir ses olsa yatağımdan fırlar ve her zaman dolu olarak tuttuğum tabanca veya kılıcımı kapardım… Her zaman olmayan tehlikelere bakmama neden olan bir kaygı içindeydim: en ufak sıkıntıları büyütüyor, benim için en zor olan insanlarla bağ kuruyordum.”

Schopenhauer, Manuscripts Remains, cilt 4, s. 506